آن دم که با تو ام
ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با توام، همه عالم ازان من
آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من
آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی رسد به بلندآسمان من
بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!
با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من
من را به غیر عشق به نامی صدا نکن
غم را دوباره وارد این ماجرا نکن
بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن
با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن
موهات را ببند دلم را تکان نده
در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن
من در کنار توست اگر چشم وا کنی
خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن
بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود
تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن
امشب برای ماندنمان استخاره کن
اما به آیه های بدش اعتنا نکن....
تو می رسی و غمی پنهان همیشه پشت سرت جاری
همیشه طرح قدم هایت شبیه روز عزاداری
تو می نشینی و بین ما نشسته پیکر مغمومی
غریب وخسته و خاک آلود؛ به فکر چاره ناچاری
شبیه جنگل انبوهی که گر گرفته از اندوهِ -
هجوم لشکر چنگیزی... گواهت این غم تاتاری
بیا و گریه نکن در خود که شانه های زمین خیسند
مرا تحمل باران نیست؛ تو را شهامت خودداری
همین که چشم خدا باز است به روی هرچه که پیش آید
ببین چه مرهم شیرینیست برای سختی و دشواری!!
کمی پرنده اگر باشی در آسمان دلم هستی
رفیق ماهی و مهتابی؛عزیز سرو وسپیداری...
چقدر منتظرت بودم !ببینمت کمی آسوده...
دوباره آمده ای اما؛ همان همیشه عزاداری!
گل مــی کنـــد به باغ نگـاهت جـوانیم
وقــتی بروی دامـــن خـــود می نشانیم
داغ جنون قـــطره ی اشــکم به چشم تو
هر چند از دو چـشم خودت می چکانیم
مـن عابـــر شــکســته دل خـلوت تو ام
تا بیـکران چشــم خـــودت مــی کشانیم
یک مشـت بغض یخ زده تفسیر می کند
انـــــدوه و درد غربــت بــی همــزبانیم
وقــتی پـرید رنگ تو از پشت قصه ها
تصــویر شد نهـــایت رنـــگــین کـمانیم
تو، آن گلی که می شــکفی در خیال من
پُر می شود زعطر خوشــت زنــدگانیم
در کـهــکشان چـشم تو گم می شود دلم
سرگـشتـــه در نــــهایــتی از بی نشانیم
زیــبـــاترین ردیف غـــزلهای من توئی
ای یـــــار ســــرو قـــامت ابـرو کمانیم
حـــالا بیـــا و غــربت ما را مرور کن
ای یــــادگــــــار وســعت سبـز جوانیم
بسی رنج بردم در این سال سی / که مدرک بگیرم زبد شانسی
نشد، دادم از کف همه زندگی / نهادم به سر افسر بندگی
نبودم اوائل چنین ناتوان / ببودم به سر موی و بودم جوان
نه تن خسته و ناتوان بودمی / نه اینگونه نامهربان بودمی
نه اهریمنی طینتی داشتم / نه بر خوی بد عادتی داشتم
کنون بشنوید اینکه بیچاره من / چنان گشته‌ام اینچنین اهرمن
بود شرح احوال من بس دراز / ولی قطره آن گویم از بحر، باز
به هوش و خرد شهره بودم به شهر / نبودی چو من درسخوانی به دهر
به کنکور در رزم کنکوریان / زدم تستها را یکی در میان
به کف آمدم رتبه‌ای زیر صد / نیارد چو من رتبه کس تا ابد
خیالم که دیگر مهندس شدم / نبودم خبر زینکه مفلس شدم
به خود وعده‌ای نیک دادم همی / که چون در خط درس افتادمی
بیابم اگر صد هزاران کتاب / زنم از خوراک و میرم ز خواب
چنانش بخوانم به روزانه شب / که خود گردم از کار خود در عجب
ولیکن چو پایم بدینجا رسید / نبیند دو چشمت که چشمم چه دید
به هنگامه ثبت نامم دمار / برآمد به یک روزه هفتاد بار
به «آموزش»اش چون گذارم فتاد / رخ سرخ من رو به زردی نهاد
چو دادندمی صد هزاران ورق / به رخساره زردم آمد عرق
چنان بی کس و خسته ماندم به صف / که رست از کف کفش مخلص علف
پس از آن چو دیگر به صف ماندگان / به یک نمره گشتم من از بندیان
بماند، پس نمره‌ای گم شدم / جدا از خود و شهر و مردم شدم
به خود گفتم این زندگی بهتر است / ره دانشم راه پر گوهر است
گذشتم از آن فکر پیشینه‌ام / که من دیگر آن شخص پیشین نه ام
به من چه که دیگر کسان چون کنند / به من چه، چه در کار گردون کنند
به من چه فلانی دل آزرده است / به من چه خر مش رجب مرده است
گذشتم از آن فکر پیشینه‌ام / که من دیگر آن شخص پیشین نه ام
که دانش چراغ ره آدم است / کلید در گنج این عالم است
چو فرصت غنیمت شمارم کنون / مرا علم و دانش شود رهنمون
پس از آن به مکتب نهادم چو پا / ز یک درب چوبی بسی بی صدا
به رزم اندر آمد یکی اوستاد / بگفتا شکاری به دام اوفتاد
بچرخید و گردید و غرید و گفت / در این پهنه یکدم نشاید که خفت
که من دکترا از فلان کشورم / یل سر سپاه فلان کشورم
کنون گفته باشم به آغاز درس / ز کس گر نترسی، ز مخلص بترس
بگفتم که درست بسی ساده است / کدامین خر ز درست افتاده است؟
بگفتا که درسم بسی مشکل است / خیالات تو ای جوان باطل است
چنانت بکوبم به گرز گران / که پولاد کوبند آهنگران
پس از آن سخنها و آن سرگذشت / دوماهی چو از آن سخنها گذشت
ریاضی یکم نمره بر شیشه زد / هزاران غمم تیشه بر ریشه زد
علومی چو بر بنده لشکر کشید / سپاه معارف به دادم رسید
یکی بیست بگرفتم از ریشه‌ها / نشد کارگر زخم آن تیشه‌ها
پس از آن معارف ز من قهر کرد / دهانم ز تلخی چنان زهر کرد
به تالار و در گرمی ماه تیر / بیامد ز در اوستادی چو شیر
بگفتا که در رزم نام آوران / بدان، خوان اول بود امتحان
فراهم شد از جمع ما لشگری / یکی پهلوان‌تر از آن دیگری
اتودها کشیده همه از نیام / که باید نمودن به دشمن قیام
چو آمد فرود آن یل از پشت زین / ببست افسار رخش خود بر زمین
کشید از نیامش سوالات را / بگفتا که حل کن محالات را
سپه را به یک غرش آرام کرد / یلان را چنان اسب خود رام کرد
بگفتا که درسم بسی ساده است؟! / کدامین کس از درسم افتاده است؟!
کنون گر توانی برو بچه‌جان / به فنی زبندم تو خود را رهان
نشستم چنان سنگ بر صندلی / به خود گفتمی اینکه ول معطلی
برو فکر دیگر بکن این جوان / مگر ترم دیگر شوی پهلوان
شدم بر خر نحس شیطان سوار / دو صد حیله را چون نمودم قطار
به یک روزه صدها گواهی بکف / به ظاهر پریشان و در دل شعف
بگفتم که من موقع امتحان / ببودم به بستر بسی ناتوان
که رحمی کن ای پهلوان رهنما / بیا بر من اکنون تو راهی نما
کنون تا نیفتم به حال نزار / برونم کش از پهنه کارزار
دو ترمی در این نابرابر نبرد / دگر از چه آرم سرت را به درد
هزاران کلک را زدم بیش و کم / که شاید برون آیم از پنچ و خم
رهی پرفراز و خم اندر خم است / در این ره هزاران چو من رستم است
یکیشان به رخش و یکی مرده رخش / یکی با درفش و یکی بی درفش
هر اینک در اندیشه کارزار / مگر آخر آید غم روزگار